Gründonnerstag / Աւագ Հինգշաբթի 14. April 2022, Kreuzlingen/TG

GRÜNDONNERSTAG
Fusswaschung
Gefangennahme Jesu

ԱՒԱԳ ՀԻՆԳՇԱԲԹԻ
Ոտնլուայ
Խաւարում (լացի գիշեր)

Wodenlw2

  Gründonnerstag

motive-fon-2-12321pokr

Աւագ Հինգշաբթին Յիսուս Քրիստոսի վերջին ընթրիքի յիշատակութեան, այսինքն Սուրբ Հաղորդութեան խորհուրդի հաստատման օրն է:

Իսկ Ոտնլուայի արարողութիւնը կը կատարուի օրուան երկրորդ կէսին որ կը խորհրդանշէ այն խոնարհութիւնը, որ Յիսուս Քրիստոս ցուցաբերեց  Իր աշակերտներուն հանդէպ:

Աւագ Հինգշաբթի երեկոյեան, Ոտնուայի արարողութենէն յետոյ կը կատարուի  Հսկում, Խաւարման Կարգ  ի յիշատակ մեր Տիրոջ  Յիսուս Քրիստոսի մատնութեան:

Խորանի վրայ  կը վառուին տասներկու մոմեր  (մին՝ սեւ գոյնով որ կը խորհրդանշէ Յուդան), իսկ մէկ մեծ մոմ մը խորանի կեդրոնը:

Խաւարման արարողութեան ընթացքին աւետարաններէն կը կարդացուին եօթ հատուածներ, որոնք կը բովանդակեն Յիսուսի, Գեթսեմանիի պարտէզին մէջ աղօթելը, Յուդայի մատնութիւնը, Յիսուսի ամբոխի ձեռքը յանձնուիլը, Աննայի եւ Կայիափայի առաջ տարուիլը, ապտակուիլը, անարգուիլը եւ Պետրոսի երեք անգամ ուրանալն ու յետոյ զղջալը:

Իւրաքանչիւր անգամ, երբ Աւետարան մը կ՝ընթերցուի աւարտին մոմերը մէկ-մէկ կը մարուին, վերջաւորութեան կը մնայ կեդրոնի մեծ մոմը որ կը խորհրդանշէ Յիսուսը որ մինակ լքուած էր:

Աւետարանական ընթերցումները կ՝ընդմիջուին սաղմոսներու ընթերցանութեամբ եւ Ս. Ներսէս Շնորհալի հեղինակած շարականներով:

ՏՕՆԱՑՈՅՑ

† Աւագ Եշ.: Պահք: Յիշատակ վերջին Ընթրեաց Տեառն մերոյ Յիսուսի Քրիստոսի: Օրհ. գձ. Վերաձգողն երկնից, իւր սարօքն: Առաւօտու երգ` Որսացան զանձն (ողբաձայն): Քրզ. Փառաւորեսցուք: Ս. Աստուած` որ եկիր եւ գալոց ես: Մնկ. ակ. Այսօր կանգնեցաւ: Քրզ. Վասն խաղաղութեան: Աղթ. Սուրբ ես Տէր: Սաղմոս ՂԳ. (ողբաձայն): Աւետարան: Ճառագայթեալ: Քրզ. Խնդր., Կեցո, Աղթ. Քում ամենազօր Գալստեանդ:

Ի Ճաշուն ծածկեսցեն զսեղանն եւ ասացեն զմնացեալ Ողորմեայսն: Ապա Խոնարհեցոյ եւ Ապրեցոյ: Մեսդ., Գիրք, Աւետարան: Մինչ ընթեռնուցուն զսայ, ելցէ պատարագիչն ի Սեղանն եւ զգեստաւորիցի եւ քաղեսցէ զխորհուրդն մինչեւ ի Հաւատամք: Քրզ. Աղաչեսցուք: Ս. Աստուած` որ եկիր եւ գալոց ես: Հմբ. ակ. Այսօր կանգնեցաւ: Քրզ. Վասն խաղաղութեան: Աղթ. Հայր գթած: Սաղմոս, Գիրք, Աւետարան: Ապա բացցեն զսեղանն եւ ասասցեն զՀաւատամքն: Սրբ. Որ վերանստիս:

Յորժամ պատարագիչն հասանիցէ` Եւ տուր մեզ համարձակաձայնին, աւագ երէցն ի բեմն, ունելով ի ձեռին զԽաչն եւ զԱւետարանն` կ’արդասցէ զբանն Սրբոյն Բարսղի եւ  յաւարտիլն, սկսանիցեն Հայր մեր:

Յորժամ վճարիցի Քրիստոս պատարագեալն, դպիրքն ասացեն զտաղս` Եկայք մարդիկք ամենայն:

ՏՕՆԱՑՈՅՑ

Աւագ Ուր.: Յիշատակ չարչարանաց եւ խաչելութեան Տեառն մերոյ Յիսուսի Քրիստոսի: Կանոնագլուխ դձ. Օրհնեա  անձն իմ զՏէր: Հետ. շրկ. դձ. Այսօր ի կատարումն (տե՛ս ի Տօնացոյցի մինչ երկրորդ Կանոնագլուխն): Օրհ. բձ. Արծաթսիրութեամբն, իւր սարօքն: Յորժամ հասանիցեն ի Տէր յերկնից շարականն, թագուսցեն զմի մեծ մնացեալ մոմեղէնն եւ ընթեռնուցուն զկտակն Մեծի Ուրբաթու յաղագս խաչելութեանն Քրիստոսի եւ ապա երգեսցեն Փառք ի բարձունս, եւ յորժամ վճարիցի, յանցեն զվառեալ մոմն: Քրզ. Փառաւորեսցուք: Ս. Աստուած` որ մատնեցար: Զկնի Ս. Աստուածին` Սաղմոս, Աւետարան, Չհանդուրժեալ, Քրզ. Խնդր., Կեցո, Աղթ. Քում ամենազօր եւ հրաշալի մատնութեանդ: Խաչի քո Քրիստոս: Փառք սուրբ Խաչիդ` ալէլուիա, սուրբ Մատնութեանդ` ալէլուիա: Խաչն կենարար: Քրզ. Ս. Խաչիւս, Աղթ. Պահպանիչ:

Այսօր ի ցերեկին ծունր կրկնելոյ հրաման ոչ գոյ մինչեւ ցերեկոյին ժամն:

Ի Ճաշու ժամուն կատարեսցեն զկարգ Խաչելութեանն ըստ Տօնացոյցի:

motive-fon-2-12321pokr

Ընթերցուածք

Ընթերցում Յովհաննու Աւետարանէն
Գլուխ 13

21Երբ Յիսուս ըսաւ ասիկա՝ վրդովեցաւ իր հոգիին մէջ, եւ վկայեց՝ ըսելով. «Ճշմա՛րտապէս, ճշմա՛րտապէս կը յայտարարեմ ձեզի թէ ձեզմէ մէկը պիտի մատնէ զիս»: 22Ուստի աշակերտները իրարու կը նայէին, վարանած՝ թէ որո՛ւ մասին կը խօսէր: 23Աշակերտներէն մէկը կար՝ Յիսուսի քով նստած, որ Յիսուս կը սիրէր: 24Ուրեմն Սիմոն Պետրոս նշան կ՚ընէր անոր, հարցափորձելու թէ ո՛վ պիտի ըլլայ ան՝ որուն մասին կը խօսէր: 25Ան ալ՝ իյնալով Յիսուսի կուրծքին վրայ՝ ըսաւ անոր. «Տէ՛ր, ո՞վ է անիկա»: 26Յիսուս պատասխանեց. «Ա՛ն է՝ որուն թաթխելով կու տամ այս պատառը»: Եւ թաթխելով պատառը՝ տուաւ Իսկարիովտացի Սիմոնեան Յուդայի: 27Պատառէն ետք՝ Սատանան մտաւ անոր ներսը. ուստի Յիսուս ըսաւ անոր. «Ինչ որ պիտի ընես՝ շուտո՛վ ըրէ»: 28Բայց սեղան նստողներէն ո՛չ մէկը հասկցաւ թէ ինչո՛ւ ըսաւ անոր ասիկա. 29որովհետեւ ոմանք կը կարծէին թէ քանի որ Յուդա՛ ունէր գանձանակը՝ Յիսուս կ՚ըսէր անոր. «Գնէ՛ ինչ որ պէտք է մեզի այս տօնին». կամ՝ որպէսզի բան մը տայ աղքատներուն: 30Ան ալ՝ ստանալով պատառը՝ իսկոյն դուրս ելաւ. սակայն գիշեր էր:

21Da Jesus solches gesagt hatte, ward er betrübt im Geist und bezeugte und sprach: Wahrlich, wahrlich ich sage euch: Einer unter euch wird mich verraten. 22Da sahen sich die Jünger untereinander an, und ward ihnen bange, von welchem er redete. 23Es war aber einer unter seinen Jüngern, der zu Tische saß an der Brust Jesu, welchen Jesus liebhatte. 24Dem winkte Simon Petrus, daß er forschen sollte, wer es wäre, von dem er sagte. 25Denn derselbe lag an der Brust Jesu, und er sprach zu ihm: HERR, wer ist’s? 26Jesus antwortete: Der ist’s, dem ich den Bissen eintauche und gebe. Und er tauchte den Bissen ein und gab ihn Judas, Simons Sohn, dem Ischariot. 27Und nach dem Bissen fuhr der Satan in ihn. Da sprach Jesus zu ihm: Was du tust, das tue bald! 28Das aber wußte niemand am Tische, wozu er’s ihm sagte. 29Etliche meinten, dieweil Judas den Beutel hatte, Jesus spräche zu ihm: Kaufe was uns not ist auf das Fest! oder daß er den Armen etwas gäbe. 30Da er nun den Bissen genommen hatte, ging er alsbald hinaus. Und es war Nacht.

 

Աւագ Ուրբաթ Կարգ Չարչարանաց՝ (Խաւարում) 
Յովհ. ԺԳ 16–ԺԸ 1.
Ղուկ. ԻԲ 1-65.
Մարկ. ԺԴ 27-72.
Մատթ. ԻԶ 31-56.
Մատթ. ԻԶ 57-75.
Յովհ. ԺԸ 2-27.
Յովհ. ԺԸ 28–ԺԹ 16.

Կարգ Խաչելութեան
Զաք. ԺԱ 11-14. Գաղ. Զ 14-18. Ես. Գ 9-15.
Փիլիպ. Բ 5-11. Ես. Ծ 4-9. Հռոմ. Ե 6-11.
Ամովս Ը 9-12. Ա. Կորնթ. Ա 18-31. Ես. ԾԲ 13 – ԾԳ 12.
Եբր. Բ 11-18. Մատթ. ԻԷ 1-56. Ես. ԿԳ 1-6.
Եբր. Թ 11-28. Մարկ. ԺԵ 1-41.
Երեմ. ԺԱ 18 – ԺԲ 8. Եբր. Ժ 19-31.
Ղուկ. ԻԲ 66 – ԻԳ 49. Զաք. ԺԴ 5-11.
Ա. Տիմ. Զ 13-16. Յովհ. ԺԹ 17-37.

 

ԱՒԵՏԱՐԱՆ ԸՍՏ ՂՈՒԿԱՍՈՒ 22:1-65

1Բաղարջակերքի տօնը՝ որ Զատիկ կը կոչուէր՝ մօտեցաւ, 2եւ քահանայապետներն ու դպիրները կը փնտռէին թէ ի՛նչպէս մեռցնեն զայն, քանի որ կը վախնային ժողովուրդէն:

3Սատանան մտաւ Իսկարիովտացի մականուանեալ Յուդայի ներսը, որ տասներկուքէն մէկն էր, 4եւ ան գնաց բանակցելու քահանայապետներուն ու մեծաւորներուն հետ՝ թէ ի՛նչպէս մատնէ զայն անոնց: 5Անոնք ուրախացան եւ միաձայնեցան դրամ տալ անոր: 6Ինք ալ խոստացաւ, ու կը փնտռէր պատեհութիւն մը զայն մատնելու անոնց՝ առանց բազմութեան:

7Բաղարջակերքի օրը եկաւ, երբ պէտք էր մորթել զատիկը: 8Ուստի ղրկեց Պետրոսն ու Յովհաննէսը՝ ըսելով. «Գացէ՛ք, պատրաստեցէ՛ք մեզի զատիկը՝ որպէսզի ուտենք»: 9Անոնք ալ ըսին անոր. «Ո՞ւր կ՚ուզես որ պատրաստենք»: 10Ըսաւ անոնց. «Ահա՛ երբ մտնէք քաղաքը, մարդ մը պիտի հանդիպի ձեզի՝ որ ուսին վրայ ունի ջուրի սափոր մը. հետեւեցէ՛ք անոր մինչեւ այն տունը՝ ուր ինք կը մտնէ, 11եւ ըսէ՛ք տանտիրոջ. «Վարդապետը կ՚ըսէ քեզի. “Ո՞ւր է իջեւանը, ուր պիտի ուտեմ զատիկը աշակերտներուս հետ”: 12Ան ալ պիտի ցուցնէ ձեզի կահաւորուած մեծ վերնայարկ մը. հո՛ն պատրաստեցէք»: 13Գացին, գտան ինչպէս ըսաւ իրենց, եւ պատրաստեցին զատիկը:

14Երբ ժամը հասաւ՝ սեղան նստաւ, ու տասներկու առաքեալները իրեն հետ: 15Եւ ըսաւ անոնց. «Չափազանց ցանկացի որ այս զատիկը ուտեմ ձեզի հետ՝ իմ չարչարուելէս առաջ. 16որովհետեւ կը յայտարարեմ ձեզի. “Ա՛լ բնա՛ւ պիտի չուտեմ ասկէ, մինչեւ որ իրագործուի Աստուծոյ թագաւորութեան մէջ”»: 17Ու բաժակը առաւ, շնորհակալ եղաւ եւ ըսաւ. «Առէ՛ք ասիկա ու բաժնեցէ՛ք ձեր մէջ: 18Արդարեւ կը յայտարարեմ ձեզի. “Բնա՛ւ որթատունկին բերքէն պիտի չխմեմ, մինչեւ որ գայ Աստուծոյ թագաւորութիւնը”»: 19Ապա հաց առաւ, շնորհակալ եղաւ, կտրեց ու տուաւ անոնց, եւ ըսաւ. «Ա՛յս է իմ մարմինս՝ որ կը տրուի ձեզի համար. ըրէ՛ք ասիկա՝ իմ յիշատակիս համար»: 20Նոյնպէս ալ բաժակը առաւ ընթրիքէն ետք, եւ ըսաւ. «Այս բաժակը նո՛ր ուխտն է՝ իմ արիւնովս, որ կը թափուի ձեզի համար»: 21«Բայց ահա՛ զիս մատնողին ձեռքը ինծի հետ՝ այս սեղանին վրայ է: 22Իրաւ է թէ մարդու Որդին կ՚երթայ՝ ինչպէս սահմանուած է. բայց վա՜յ այն մարդուն՝ որուն միջոցով կը մատնուի ան»: 23Անոնք ալ սկսան հարցնել իրարու թէ իրենցմէ ո՛վ էր՝ որ պիտի ընէր այդ բանը:

24Վէճ մըն ալ եղաւ անոնց մէջ, թէ իրենցմէ ո՛վ պիտի համարուի մեծագոյնը: 25Ան ալ ըսաւ անոնց. «Հեթանոսներուն թագաւորնե՛րը կը տիրեն իրենց, եւ անոնք որ կ՚իշխեն իրենց վրայ՝ բարերար կը կոչուին: 26Բայց դուք այնպէս պէտք չէ ըլլաք. հապա ա՛ն որ ձեր մէջ մեծագոյնն է՝ կրտսերին պէս թող ըլլայ, ու հրամայողը՝ սպասարկուին պէս: 27Քանի որ ո՞վ է մեծը, սեղան նստո՞ղը՝ թէ սպասարկուն: Միթէ սեղան նստողը չէ՞. սակայն ես ձեր մէջ սպասարկուի մը պէս եմ:

28Եւ դուք անոնք էք՝ որ միշտ ինծի հետ կը մնայիք փորձութիւններուս մէջ. 29ես ալ թագաւորութիւն մը կը կտակեմ ձեզի, ինչպէս իմ Հայրս թագաւորութիւն մը կտակեց ինծի. 30որպէսզի դուք ուտէք ու խմէք իմ սեղանէս՝ իմ թագաւորութեանս մէջ, եւ բազմիք գահերու վրայ՝ դատելու Իսրայէլի տասներկու տոհմերը»:

31Տէրը ըսաւ. «Սիմո՛ն, Սիմո՛ն, ահա՛ Սատանան շատ ուզեց խարբալել ձեզ ցորենի պէս: 32Բայց ես աղերսեցի քեզի համար, որպէսզի հաւատքդ չպակսի. եւ դուն երբ դարձի գաս՝ եղբայրնե՛րդ ալ ամրացուր»: 33Իսկ ինք ըսաւ անոր. «Տէ՛ր, ես պատրաստ եմ քեզի հետ թէ՛ բանտ երթալու, թէ՛ մեռնելու»: 34Ան ալ ըսաւ. «Պետրո՛ս, կը յայտարարեմ քեզի. “Այսօր աքաղաղը պիտի չկանչէ, մինչեւ որ դուն երե՛ք անգամ ուրանաս՝ թէ զիս կը ճանչնաս”»:

35Նաեւ ըսաւ անոնց. «Երբ ղրկեցի ձեզ առանց քսակի, պարկի ու կօշիկներու, որեւէ բան պակսեցա՞ւ ձեզի»: 36Անոնք ալ ըսին. «Ո՛չ մէկ բան»: Յետոյ ըսաւ. «Բայց հիմա՝ ա՛ն որ քսակ ունի՝ թող առնէ զայն, նմանապէս պարկը. եւ ա՛ն որ սուր չունի, թող ծախէ իր հանդերձը ու սուր մը գնէ իրեն: 37Քանի որ կը յայտարարեմ ձեզի թէ պէտք է որ սա՛ գրուածն ալ կատարուի իմ վրաս. “Անօրէններու հետ սեպուեցաւ”. որովհետեւ աւարտելու վրայ են ինծի վերաբերող բաները»: 38Անոնք ալ ըսին. «Տէ՛ր, ահա՛ հոս երկու սուր կայ»: Ան ալ ըսաւ անոնց. «Կը բաւէ»:

39Յետոյ դուրս ելլելով՝ իր սովորութեան համաձայն գնաց Ձիթենիներու լեռը. աշակերտներն ալ հետեւեցան իրեն: 40Երբ հասաւ այդ տեղը՝ ըսաւ անոնց. «Աղօթեցէ՛ք՝ որպէսզի փորձութեան մէջ չմտնէք»: 41Ապա մեկուսացաւ անոնցմէ՝ քարընկէցի մը չափ, ու ծնրադրելով՝ կ՚աղօթէր 42եւ կ՚ըսէր. «Հա՛յր, եթէ փափաքիս՝ հեռացո՛ւր այս բաժակը ինձմէ. բայց ո՛չ թէ ի՛մ կամքս՝ հապա քո՛ւկդ թող ըլլայ»: 43Երկինքէն հրեշտակ մը երեւցաւ իրեն, ու կը զօրացնէր զինք: Ճգնաժամի մէջ ըլլալով՝ աւելի՛ ջերմեռանդութեամբ կ՚աղօթէր, 44եւ իր քրտինքը՝ գետին ինկող արիւնի մեծ կաթիլներու պէս էր: 45Աղօթքէն կանգնելով՝ եկաւ աշակերտներուն քով, ու գտաւ զանոնք՝ տրտմութենէն քնացած: 46Ըսաւ անոնց. «Ինչո՞ւ կը քնանաք. կանգնեցէ՛ք եւ աղօթեցէ՛ք, որպէսզի չմտնէք փորձութեան մէջ»:

47Երբ դեռ կը խօսէր, ահա՛ բազմութիւն մը եկաւ. Յուդա կոչուածն ալ՝ տասներկուքէն մէկը՝ կ՚երթար անոր առջեւէն, ու մօտեցաւ Յիսուսի՝ որպէսզի համբուրէ զայն: 48Յիսուս ըսաւ անոր. «Յուդա՛, համբուրելո՞վ կը մատնես մարդու Որդին»: 49Երբ անոր շուրջը եղողները տեսան ինչ որ պիտի ըլլար, ըսին անոր. «Տէ՛ր, զարնե՞նք սուրով»: 50Եւ անոնցմէ մէկը զարկաւ քահանայապետին ծառային, ու խլեց անոր աջ ականջը: 51Յիսուս ըսաւ. «Թոյլատրեցէ՛ք մինչեւ այդ տեղը»: Եւ դպաւ անոր ականջին ու բժշկեց զայն: 52Յիսուս ըսաւ իրեն եկած քահանայապետներուն, տաճարին մեծաւորներուն եւ երէցներուն. «Իբր թէ աւազակի՞ դէմ եկաք՝ սուրերով ու բիրերով: 53Ամէ՛ն օր ձեզի հետ էի՝ տաճարին մէջ, եւ ձեռք չերկարեցիք իմ վրաս. բայց ասիկա՛ է ձեր ժամն ու խաւարին իշխանութիւնը»:

54Բռնելով զայն՝ տարին եւ մտցուցին քահանայապետին տունը. Պետրոս ալ կը հետեւէր անոր հեռուէն: 55Երբ կրակ վառեցին գաւիթին մէջտեղը ու նստան միասին, Պետրոս ալ նստաւ անոնց մէջ: 56Աղախին մը տեսնելով զայն՝ որ նստած էր կրակին քով, ակնապիշ նայեցաւ անոր եւ ըսաւ. «Ասիկա՛ ալ անոր հետ էր»: 57Բայց Պետրոս ուրացաւ զայն՝ ըսելով. «Կի՛ն, չեմ ճանչնար զայն»: 58Կարճ պահէ մը ետք՝ ուրի՛շ մը տեսաւ զինք եւ ըսաւ. «Դո՛ւն ալ անոնցմէ ես»: Պետրոս ըսաւ. «Մա՛րդ, ես անոնցմէ չեմ»: 59Գրեթէ ժամ մը ետք՝ ուրիշ մըն ալ կը պնդէր ու կ՚ըսէր. «Ճշմարտապէս ասիկա՛ ալ անոր հետ էր, որովհետեւ Գալիլեացի է»: 60Բայց Պետրոս ըսաւ. «Մա՛րդ, չեմ գիտեր ի՛նչ կը խօսիս»: Անմի՛ջապէս, մինչ ինք դեռ կը խօսէր, աքաղաղը կանչեց: 61Տէրը դարձաւ ու նայեցաւ Պետրոսի: Պետրոս ալ մտաբերեց Տէրոջ խօսքը, որ ըսեր էր իրեն. «Դեռ աքաղաղը չկանչած՝ երե՛ք անգամ պիտի ուրանաս զիս»: 62Պետրոս դուրս ելլելով՝ դառնապէս լացաւ:

63Այն մարդիկը՝ որ բռնած էին Յիսուսը, կը ծաղրէին զայն ու կը ծեծէին. 64Ծածկելով անոր աչքերը՝ կը զարնէին անոր երեսին եւ կը հարցնէին իրեն. «Մարգարէացի՛ր. ո՞վ է ա՛ն՝ որ զարկաւ քեզի»: 65Ուրիշ շատ բաներ ալ կ՚ըսէին անոր դէմ՝ հայհոյելով:

 

Das Evangelium nach Lukas
 22:1-65

1Es war aber nahe das Fest der süßen Brote, das da Ostern heißt. 2Und die Hohenpriester und Schriftgelehrten trachteten, wie sie ihn töteten; und fürchteten sich vor dem Volk.

3Es war aber der Satanas gefahren in den Judas, genannt Ischariot, der da war aus der Zahl der Zwölf. 4Und er ging hin und redete mit den Hohenpriestern und Hauptleuten, wie er ihn wollte ihnen überantworten. 5Und sie wurden froh und gelobten ihm Geld zu geben. 6Und er versprach es und suchte Gelegenheit, daß er ihn überantwortete ohne Lärmen.

7Es kam nun der Tag der süßen Brote, an welchem man mußte opfern das Osterlamm. 8Und er sandte Petrus und Johannes und sprach: Gehet hin, bereitet uns das Osterlamm, auf daß wir’s essen. 9Sie aber sprachen zu ihm: Wo willst du, daß wir’s bereiten? 10Er sprach zu ihnen: Siehe, wenn ihr hineinkommt in die Stadt, wird euch ein Mensch begegnen, der trägt einen Wasserkrug; folget ihm nach in das Haus, da er hineingeht, 11und saget zu dem Hausherrn: Der Meister läßt dir sagen: Wo ist die Herberge, darin ich das Osterlamm essen möge mit meinen Jüngern? 12Und er wird euch einen großen Saal zeigen, der mit Polstern versehen ist; daselbst bereitet es. 13Sie gingen hin und fanden, wie er ihnen gesagt hatte, und bereiteten das Osterlamm.

14Und da die Stunde kam, setzte er sich nieder und die zwölf Apostel mit ihm. 15Und er sprach zu ihnen: Mich hat herzlich verlangt, dies Osterlamm mit euch zu essen, ehe denn ich leide. 16Denn ich sage euch, daß ich hinfort nicht mehr davon essen werde, bis daß es erfüllet werde im Reich Gottes. 17Und er nahm den Kelch, dankte und sprach: Nehmet ihn und teilet ihn unter euch; 18denn ich sage euch: Ich werde nicht trinken von dem Gewächs des Weinstocks, bis das Reich Gottes komme. 19Und er nahm das Brot, dankte und brach’s und gab’s ihnen und sprach: Das ist mein Leib, der für euch gegeben wird; das tut zu meinem Gedächtnis. 20Desgleichen auch den Kelch, nach dem Abendmahl, und sprach: Das ist der Kelch, das neue Testament in meinem Blut, das für euch vergossen wird. 21Doch siehe, die Hand meines Verräters ist mit mir auf dem Tische. 22Denn des Menschen Sohn geht zwar hin, wie es beschlossen ist; doch weh dem Menschen, durch welchen er verraten wird! 23Und sie fingen an, zu fragen unter sich selbst, welcher es doch wäre unter ihnen, der das tun würde.

24Es erhob sich auch ein Zank unter ihnen, welcher unter ihnen sollte für den Größten gehalten werden. 25Er aber sprach zu ihnen: Die weltlichen Könige herrschen, und die Gewaltigen heißt man gnädige Herren. 26Ihr aber nicht also! Sondern der Größte unter euch soll sein wie der Jüngste, und der Vornehmste wie ein Diener. 27Denn welcher ist größer: Der zu Tische sitzt oder der da dient? Ist’s nicht also, daß der zu Tische sitzt! Ich aber bin unter euch wie ein Diener.

28Ihr aber seid’s, die ihr beharrt habt bei mir in meinen Anfechtungen. 29Und ich will euch das Reich bescheiden, wie mir’s mein Vater beschieden hat, 30daß ihr essen und trinken sollt an meinem Tische in meinem Reich und sitzen auf Stühlen und richten die zwölf Geschlechter Israels.

31Der HERR aber sprach: Simon, Simon, siehe, der Satanas hat euer begehrt, daß er euch möchte sichten wie den Weizen; 32ich aber habe für dich gebeten, daß dein Glaube nicht aufhöre. Und wenn du dermaleinst dich bekehrst, so stärke deine Brüder. 33Er sprach aber zu ihm: HERR, ich bin bereit, mit dir ins Gefängnis und in den Tod zu gehen. 34Er aber sprach: Petrus, ich sage dir: Der Hahn wird heute nicht krähen, ehe denn du dreimal verleugnet hast, daß du mich kennest.

35Und er sprach zu ihnen: So oft ich euch ausgesandt habe ohne Beutel, ohne Tasche und ohne Schuhe, habt ihr auch je Mangel gehabt? Sie sprachen: Niemals. 36Da sprach er zu ihnen: Aber nun, wer einen Beutel hat, der nehme ihn, desgleichen auch die Tasche; wer aber nichts hat, verkaufe sein Kleid und kaufe ein Schwert. 37Denn ich sage euch: Es muß noch das auch vollendet werden an mir, was geschrieben steht: “Er ist unter die Übeltäter gerechnet.” Denn was von mir geschrieben ist, das hat ein Ende. 38Sie sprachen aber: HERR, siehe, hier sind zwei Schwerter. Er aber sprach zu ihnen: Es ist genug.

39Und er ging hinaus nach seiner Gewohnheit an den Ölberg. Es folgten ihm aber seine Jünger nach an den Ort. 40Und als er dahin kam, sprach er zu ihnen: Betet, auf daß ihr nicht in Anfechtung fallet! 41Und er riß sich von ihnen einen Steinwurf weit und kniete nieder, betete 42und sprach: Vater, willst du, so nehme diesen Kelch von mir, doch nicht mein, sondern dein Wille geschehe! 43Es erschien ihm aber ein Engel vom Himmel und stärkte ihn. 44Und es kam, daß er mit dem Tode rang und betete heftiger. Es ward aber sein Schweiß wie Blutstropfen, die fielen auf die Erde. 45Und er stand auf von dem Gebet und kam zu seinen Jüngern und fand sie schlafen vor Traurigkeit 46und sprach zu ihnen: Was schlafet ihr? Stehet auf und betet, auf das ihr nicht in Anfechtung fallet!

47Da er aber noch redete, siehe, da kam die Schar; und einer von den Zwölfen, genannt Judas, ging vor ihnen her und nahte sich zu Jesu, ihn zu küssen. 48Jesus aber sprach zu ihm: Judas, verrätst du des Menschen Sohn mit einem Kuß? 49Da aber die sahen, die um ihn waren, was da werden wollte, sprachen sie zu ihm: HERR, sollen wir mit dem Schwert drein schlagen? 50Und einer aus ihnen schlug des Hohenpriesters Knecht und hieb ihm sein rechtes Ohr ab. 51Jesus aber antwortete und sprach: Lasset sie doch so machen! Und er rührte sein Ohr an und heilte ihn. 52Jesus aber sprach zu den Hohenpriestern und Hauptleuten des Tempels und den Ältesten, die über ihn gekommen waren: Ihr seid, wie zu einem Mörder, mit Schwertern und mit Stangen ausgegangen. 53Ich bin täglich bei euch im Tempel gewesen, und ihr habt keine Hand an mich gelegt; aber dies ist eure Stunde und die Macht der Finsternis.

54Sie griffen ihn aber und führten ihn hin und brachten ihn in des Hohenpriesters Haus. Petrus aber folgte von ferne. 55Da zündeten sie ein Feuer an mitten im Hof und setzten sich zusammen; und Petrus setzte sich unter sie. 56Da sah ihn eine Magd sitzen bei dem Licht und sah genau auf ihn und sprach: Dieser war auch mit ihm. 57Er aber verleugnete ihn und sprach: Weib, ich kenne ihn nicht. 58Und über eine kleine Weile sah ihn ein anderer und sprach: Du bist auch deren einer. Petrus aber sprach: Mensch ich bin’s nicht. 59Und über eine Weile, bei einer Stunde, bekräftigte es ein anderer und sprach: Wahrlich dieser war auch mit ihm; denn er ist ein Galiläer. 60Petrus aber sprach: Mensch, ich weiß nicht, was du sagst. Und alsbald, als er noch redete, krähte der Hahn. 61Und der HERR wandte sich um und sah Petrus an. Und Petrus gedachte an des HERRN Wort, wie er zu ihm gesagt hatte: Ehe denn der Hahn kräht, wirst du mich dreimal verleugnen. 62Und Petrus ging hinaus und weinte bitterlich.

63Die Männer aber, die Jesum hielten, verspotteten ihn und schlugen ihn, 64verhüllten ihn und schlugen ihn ins Angesicht und fragten ihn und sprachen: Weissage, wer ist’s, der dich schlug? 65Und viele andere Lästerungen sagten sie wider ihn.

 

Badwiran nor dam tzez 4